کفش هاي دوچرخه سواري جاده به داشتن کفي هاي سخت مشهور هستند که روند انتقال قدرت به پدال ها را آسانتر مي کند. کفش و پل هاي جاده براي راه رفتن و انقباض کف کفش طراحي نشده اند. کفش دوچرخه سواري جاده مناسب راه رفتن در مسافت هاي بيشتر نيستند و انعطاف ندارند. اين ويژگي ها باعث افزايش کارايي مي شوند و امکان انتقال بيشترين نيرو را روي دوچرخه به دوچرخه سوار مي دهند.
تمامي کفش هاي جاده داراي ساختاري با وزن کم و تهويه مناسب هستند. با نگاهي به مدل هاي گران قيمت تر، خواهيم ديد مواد بکار رفته در کفش مانند فيبر کربن براي افزايش سختي کف کفش و سيستم تناسب کفش با پا براي تنظيم سفارشي کفش بکار مي رود. در اکثر کفش هاي جاده، يک قطعه کوچک لاستيکي در پاشنه تنها قسمت قابل انعطاف کفش مي باشد. اکثر کفش هاي فيکس جاده از هر دو سيستم 3 رزوه و 2 رزوه براي اتصال پل استفاده مي کنند.

يک نکته قابل توجه در مورد کفش هاي جاده مخصوص رشته سه گانه مي باشد. کفش هاي سه گانه بازدهي مورد نياز مسابقات را با انتقال بيشترين نيرو و امکان ورود و خروج آسان و انعطاف مناسب در هنگام سوار يا پياده شدن از دوچرخه ميسر مي سازد.